بیان بی بیان

از دیشب که پنل کنترل کاربری بیان برای چند ساعت از دسترس خارج شد. تک تک به هر کدوم از وبلاگ‌های بیانی که آدرسشون توی ذهنم مونده بود، سر زدم. عجیب بود که بعضی از وبلاگ‌ها در دسترس بودن و بعضی‌های دیگه نه. تقریبا دندون امید رو کندم و انداختم دور. چون مدت‌هاست که منتظرم بیان برای همیشه خاموش بشه. رفتم و قیمت چند تا سایت هاست رو چک کردم و برنامه ریزی کردم برای راه انداختن یه سایت وردپرسی که اونجا بنویسم. برای ماها که دوران نوجونیمون توی عصر وبلاگ نویسی گذشته، نوشتن توی یه وبلاگ سوت و کور، همیشه آخرین سنگره. ولی بعدش به این فکر کردم که اگه وبلاگ وردپرسی بزنم همون چهارتا دوست بیانی که میان و مطالب رو می‌خونن رو هم دیگه نخواهم داشت و مجبورم فقط برای خودم بنویسم. آیا ارزشش رو داره؟ برم روی یه کاغذ پاره یادداشت‌هام رو بنویسم شاید بهتر باشه. امروز کلا تو همین فکر‌ها بودم که دیدم بیان در کمال ناباوری به عرصه وجود برگشت. ای کاش بیان تعطیل نشه و ای کاش آخرین سنگر امثال من از بین نره، چون هیچ پلتفرم دیگه‌ای نمی‌تونه ما رو به آرامش برسونه.